ΦΡΑΝΣΙΣ ΣΚΟΤ ΦΙΤΖΕΡΑΛΝΤ - Τ ' ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Αποσπάσματα από το βιβλίο του ΦΡΑΝΣΙΣ ΣΚΟΤ ΦΙΤΖΕΡΑΛΝΤ - Τ ' ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

...Άμα χάσεις μια δυο φορές τον ύπνο σου αρχίζεις να έχεις ζωντανούς εφιάλτες και το συναίσθημα της μεγάλης κόπωσης δημιουργεί την εντύπωση ότι κάτι έχει  αλλάξει στη ζωή που συνεχίζεται γύρω σου. Τότε αποκτάς την πεποίθηση πως η ύπαρξή σου είναι παρακλάδι της ζωής και πως βλέπεις τη ζωή σαν σε ταινία ή καθρέφτη - πως οι άνθρωποι, οι δρόμοι και τα σπίτια είναι προβεβλημένες εικόνες από ένα αχνό και χαώδες παρελθόν. Σ' αυτή την κατάσταση βρισκόταν η Ρωξάνη τους πρώτους έξι μήνες της ασθένειας του Τζέφφρεϋ. Koιμότανε μόνον όταν ήταν εξουθενωμένη και ξύπναγε μέσα σε θολούρα...

...Δεν μπορούσε να κουνηθεί ήτανε θεότυφλος, βουβός, αναίσθητος. Όλη την ημέρα ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, εκτός από λίγη ώρα κάθε πρωί, όταν η Ρωξάνη τον έβαζε στην αναπηρική του πολυθρόνα για να συγυρίσει το δωμάτιο. Η παράλυση προχωρούσε αργά προς την καρδιά του. Στην αρχή - τον πρώτο χρόνο - η Ρωξάνη είχε μερικές φορές νιώσει ένα ανεπαίσθητο σφίξιμο στο χέρι της όταν κρατούσε το δικό του αλλά κι εκείνο σταμάτησε κάποιο βράδυ και δεν επαναλήφθηκε ποτέ πια και δυο ολόκληρες νύχτες η Ρωξάνη έμεινε ξάγρυπνη να κοιτάζει το σκοτάδι και ν' αναρωτιέται ποιο κομματάκι της ψυχής του είχε εξανεμιστεί, ποιον τελευταίο κόκκο αντίληψης μπορούσανε τα σμπαραλιασμένα νεύρα του να μεταφέρουνε μέχρι τον εγκέφαλο. Μετά απ' αυτό, πέθανε κάθε ελπίδα. Κι αν δεν τον φρόντιζε τόσο, η τελευταία σπίθα σίγουρα θα είχε σβήσει προ πολλού...

...Πολλοί επιστήμονες, ανάμεσά τους κι ένας περίφημος νευρολόγος, της είπανε ξεκάθαρα πως ήτανε μάταιες οι τόσες φροντίδες, πως αν ο Τζέφφρεϋ μπορούσε να μιλήσει θα έλεγε ότι ήθελε να πεθάνει, και πως αν το πνεύμα του τριγύριζε κάπου κοντά θα συμφωνούσε ότι δεν χρειαζόντουσαν οι τόσες θυσίες της, διότι δυσφορούσε μέσα σ' εκείνο το σώμα και ήθελε ν' απελευθερωθεί πλήρως.

<<Δεν καταλαβαίνετε>>, απαντούσε η Ρωξάνη κουνώντας ευγενικά το κεφάλι, <<πως όταν παντρεύτηκα τον Τζέφφρεϋ ήτανε - μέχρι που έπαψα να τον αγαπάω>>.

<<Δεν είναι δυνατόν ν' αγαπάς αυτό!>> της αντιτείνανε.

<<Είναι δυνατόν ν' αγαπάω εκείνο που κάποτε υπήρξε. Ποια εναλλακτική λύση έχω;>>

Και οι επιστήμονες ανασήκωναν αδιάφορα τους ώμους τους και φεύγανε  λέγοντας πως η κυρία Κέρταιν ήτανε πολύ αξιόλογη γυναίκα, και γλυκειά σαν άγγελος, προσθέτοντας πάντοτε πως, κατά τη γνώμη τους, πήγαινε χαμένη...

...O έρωτάς της είχε σφραγιστεί κάπου μέσα σ' εκείνη την ανέκφραστη μούμια με το πρόσωπο πάντα στριμμένο μηχανικά στο φως, σαν πυξίδα, που περίμενε βουβά το τελευταίο κύμα να του παρασύρει την καρδιά...